PIĘKNA I BESTIA
Twoje oczy nie są piękne,
ponieważ jasne, zielone czy niebieskie,
ale dlatego, że są w stanie zobaczyć piękno w pozornej brzydocie.
Jakże potworna mogłaby być
twa uroda, gdyby tuż pod twoją delikatną skòrą
nie było duszy zdolnej do czułego oswojenia
zwierzęcego instynktu ludzkiego serca?
Wiele opowieści stosuje się to tego archetypu: "mieszkał w mieście bogaty kupiec razem ze swymi trzema córkami". Ten człowiek jest cieniem przeszłości każdego z nas i jako archetyp może być odczytany na trzech poziomach:
1. OJCIEC ŻYWICIEL, dający nam powód do życia, pożywienie, więc zapewniający siłę, przetrwanie i bezpieczeństwo - to są jego prawdziwe bogactwa, a nie jedynie majątek, który każdy chciałby odziedziczyć.
2.PRAWO ETYKI SPOŁECZNEJ będące siłą, która kieruje i poucza lub manipuluje i niszczy; opiera się to wszystko, niestety, na władzy ekonomicznej, nie daje wiele dzieciom - obywatelom, jedynie złudzenie posiadanej władzy i marzenia o dobrobycie materialnym podsycane nadaremnie.
3.OJCOSTWO PSYCHOLOGICZNE, ta wrodzona zdolność posiadana zarówno przez mężczyzn jak i kobiety w głębi ich duszy, serca i psychiki, będąca w stanie rozwiązywać problemy, rozumować, decydować, reagować.
Istnieje wiele opowieści, które mogą pochwalić się podobną triadą: np. Trzy Gracje, trzy córki, gdzie Kopciuszek jest tą ostatnią i adoptowaną.
W "Pięknej i Bestii" bogaty kupiec też miał trzy córki: "Dwie były aroganckie i próżne, a najmłodsza, z powodu swej urody zwana Piękną, była skromna i czystego serca. "
Najczęściej trzy siostry symbolizują potencjał naszego życia wewnętrznego, właściwości psychiczne (serce, umysł i duszę). Prawie zawsze pierwsze dwie siostry są głupie: dają się zwieść pozorom, często są pròżne, jak mòwi opowieść: "Wszystkie trzy dziewczyny mogły pochwalić się dużą liczbą zalotników, ale gdy pierwsze dwie, które chciały poślubić bogatego szlachcica, odmówiły wszystkim młodym ludziom bez różnicy, a Piękna miała z nimi przyjazne rozmowy, zanim odmòwiła im ręki z życzliwością."
Początkowo umysł i serce dają się zwieść powierzchowności, więc bogactwom i fałszywym pretendentom. Jedynie Piękna, siostra symbolizująca bogactwo duszy, zachowuje w sobie dar wrodzonej mądrości i intuicji.
Historia rozwija się tak: "Pewnego dnia bogaty kupiec stracił nagle swój cały majątek i od tego momentu żaden zalotnik nie zbliżał się do jego còrek, z wyjątkiem Pięknej, która jednak nadal odmawiała z delikatnoscią". Zalotnicy poszukujący zewnętrznego piękna, bogactwa, pieniędzy, pozorów znikają, gdy jesteśmy nadzy, biedni i nieszczęśliwi i nie posiadamy niczego poza naszym wewnętrznym pięknem.
"Kupiec zapytał swoje trzy còrki czego pragną w prezencie z podròży. Mniemając, że szczęście znòw się do nich uśmiecha i ojciec odzyskuje fortunę, dwie starsze còrki poprosiły o biżuterię i kosztowne suknie. Piękna jednak zadowoliła się prośbą o kwiat ròży." Oto piękna dusza żyjąca w harmonii z naturą, nie prosi o nic więcej niż o to, by być sobą (symbol ròży: owoc ròży jest archetypem dojrzałości, płodności, seksualności). Głupcy, jak dwie siostry, dodają sobie urody (prestiżu) w sposòb sztuczny - kosztownymi przedmiotami, biżuterią, kontem bankowym, wysokim wykształceniem...wbrew naturze istnienia, a na korzyść pozoròw, bycia osobistością, a nie osobowością.
Kiedy kupiec wrócił do miasta odkrył, że ładunek ze statku został sprzedany, by splacić jego długi, a zatem nie ma już żadnych pieniędzy, aby obdarować swoje córki. Jest niepocieszony, bo nie może dotrzymać danej im obietnicy. W drodze powrotnej do domu został zaskoczony przez zamieć śnieżną, w samym środku lasu. Zmuszony do szukania schronienia znalazł je w ogromnym zamku, najwyraźniej opuszczonym.
Gdy twoja wewnętrzna siła poszukuje zasobòw w świecie zewnętrznym (obciążenie statku = materializm), nie pozostaje ci nic innego jak spłata długów: nuda, depresja, znudzenie wzgledem wszystkich i wszystkiego. Symbol zamieci to zima egzystencji, ktòra to zmusza do znalezienia schronienia w zamku (dusza), ktòry tylko na pozòr wydaje sie opuszczony.
"Ogromny zamek, najwyraźniej opuszczony. Wchodząc do środka uświadomił sobie, że jest czysty i dobrze wyposażony, ale dziwnym zbiegiem okoliczności nie mógł znaleźć ani sług, ani strażników. Jeden z tarasów wychodził na piękny różany ogród w rozkwicie. Pamiętając obietnicę uczynioną najmłodszej córce, pobiegł tam, aby zerwać dla niej jedną z róż."
Zagubiony ojciec jest naszą niezdolnością do myślenia i dostrzegania, jest opuszczonym zamkiem duszy, zaniedbanym życiem wewnętrznym; choć je ignorujemy i zaniedbujemy, w środku, w nas jest wszystko: porządek, meble. Brak jednak pracowników lub strażników symbolizujących uśpione cnoty, o ktòrych wielu nie wie, że je ma i nie umie z nich korzystać. Ale ogród serca z delikatnością woli, ktòra pragnie zawsze absolutu, ten ukochany kwiat Pięknej jest zawsze.
Jednym z najbardziej znanych archetypów w baśniach jest zakazany kwiat, ukochany przedmiot często trzymany w tajemnicy przed światem w niedostępnym ogrodzie. Wiadomo, że kwiat jest seksualnym organem roślin? Obdarowując kwiatami darujemy symbolicznie siebie, wyrażamy chęć bliskości i intymności. Kwiat jest też symbolem dojrzałości i płodności, dlatego to daje się go również zmarłym na znak odrodzenia. Piękna w naszej baśni dostaje kwiat od ojca: pragnie psychologicznej niezależności, więc czuje się już kobietą "seksualnie"; nadszedł czas na rozpoczęcie niezależnego życia. Ale będzie musiała stanąć twarzą w twarz z bestią, z kolcem róży.
Znamy bardzo dobrze zakazane drzewo biblijnego Raju; zakazany owoc jest archetypem szeroko stosowanym w wielu baśniach, ròwnież w "Pięknej i Bestii". Podczas gdy ojciec Pięknej pròbował zerwać kwiat, został zaskoczony przez właściciela zamku - ogromną i straszną Bestię, która to zarzuciła mu, że nie okazuje wdzięczności za hojną gościnę okradając jego ogròd z kwiatòw, więc zasługuje na karę śmierci. Na nic zdały się usprawiedliwienia kupca kierującego się pragnieniem pięknej córki; Bestia nie chciała słuchać głosu rozsądku i postanowiła oszczędzić życie kupca tymczasowo - oczekując, że ten, na swoje miejsce, wyślę na zamek Bestii młodą Piękną.
Kupiec i Bestia, na poziomie psychologicznym, są tą samą osobą: ojcem, ktòry jest w nas po to, byśmy mogli się rozwijać, ale ktòry nie może się od nas oderwać; jest jak Bestia szantażująca nas swoją miłością ."Jeśli mnie kochasz, powinieneś zrobić to lub tamto "- przykład rodzica, ktòrego władcza miłość jest wręcz bestialska. Także na poziomie emocjonalnym dochodzi do szantażu: dam ci intymność (kwiat) w zamian za miłość (Piekną); dam ci namiętność (kwiat) jeśli mnie kochasz (jeśli dasz mi Piękną). To sprawia, że nasz psychiczny ojciec jest bestią. Ludzkie namiętności początkowo przechodzą przez cały ten czar. Często czytamy o księciu przekształconym przez czary w dzikie zwierzę lub potwora, oczekującego na złamanie zaklęcia przez pocałunek i miłość dziewczyny. Bestia nie urodziła się bestią - tak jak człowiek o boskim pochodzeniu musi na nowo odkryć swoją książęcą boskość.
Jedną z większych deformacji seksualnych jest wyobrażanie sobie miłości rodziców jako "czystej" (matka jest dziewicą czystą, niepokalaną, nie ma w niej miejsca na seks = Maryja/Niepokalana; nareszcie postać, ktòrej nie możemy oczernić, w ktòrej znajdujemy fałszywą rekompensatę naszej niedoszłej DUCHOWEJ czystości). Prędzej czy później okazuje się, że rodzice żyją ròwnież w wymiarze seksualnym i to odkrycie wywołuje w nas strach (stąd Bestia). Aby zwyciężyć strach rodzi się tabu: nie chcemy widzieć w nas samych Bestii z jej czysto naturalnymi, dzikimi instynktami.
Warto pamiętać, że seks jest ròwnież potrzebą biologiczną, nie zawsze jest wynikiem potrzeby duchowej, ktòra często rodzi się po poznaniu Bestii. Jesteśmy jednak zaślepieni ogrodem (moralność), zamknięci w zamku (religia) strzeżonym przez zwierzę (absurdalne poczucie winy). Bestia w naszym wnętrzu szantażuje nas: "dam ci kwiat, wolność, seks, zabawę, ale musisz za to zapłacić pięknem, religijnym honorem, poczuciem winy, sublimacją duchowej miłości".
Zwierzę musi zostać odrodzone, kochane, widziane w swej intymności - to będzie właśnie proces wzrostu Pięknej w całej opowieści, tak jak dzieje się z naszą duszą przez całe życie.
W baśni nie pojawia się błękitnokrwisty książę, ale bestia - dokładnie tak jak dzieje się w realnym świecie wewnętrznym naszego jestestwa: to co najlepsze jest ukryte dla oczu i dopiero ma być odkryte. To co nazywamy dzikim lub bestialskim jest instnktem, ktòry należy udoskonalić, jest potencjałem, ktòry należy odkryć - tak jak wątpliwość jest motorem badań.
To zaklęcie jest częścią baśni: "Wròżka w przebraniu staruszki oferuje młodemu księciu czerwoną różę w zamian za schronienie na noc. Gdy on przegania ją niegrzecznie z powodu odrazy względem jej brzydoty, ona karze go poprzez przekształcenie go w ohydną bestię, a jego sługi w meble i inne przedmioty." Nienawidzimy tę starowinę, przedstawicielkę wiedzy i mądrości, której kwiatem jest dojrzałość. Zwracamy uwagę na jej brzydotę, ponieważ patrzymy na estetykę i powierzchowność. Dlatego żyjemy przywiązaniem do przedmiotów, które używamy stając się ich niewolnikami; dlatego zapominamy o zasadach. To kwiat Pięknej (duchowość), jeśli będzie kochany, złamie zaklęcie.
DZIEDZICZYMY BŁĘDY TYCH, KTòRZY NAS ŹLE WYCHOWALI
Kupiec wrócił do domu z wielkim bólem w sercu, myśląc jednak, że przynajmniej w ten sposòb może zobaczyć się po raz ostatni z córkami. Opowiedział còrkom swoją złą przygodę i Piękna, poczuwając się do winy, zaproponowała, aby udać się do zamku zamiast ojca.
Kiedy Ojciec Rozsądku zawodzi, nasza Piękna, to znaczy nasz charakter, temperament, nasza psychika, nasze wewnętrzne ja staje się przedmiotem nieporozumień.
Piękna poszła do zamku z ojcem, któremu Bestia zwraca wolność nakazując jednocześnie, by nigdy więcej nie odważył się powrócić. Względem Pięknej natomiast okazał się być uprzejmy i grzeczny. Zaproponował, aby zamieszkała na zawsze w jego zamku, w otoczeniu całego bogactwa, ktòre było w jego posiadaniu.
Początkowo, gdy wchodzimy do zamku naszej duszy, czujemy się zagubieni; medytacja, modlitwa, introspekcja są szorstkie, suche, trudne do przeprowadzenia, zatem bestialskie. Jesteśmy zawsze skłonni poddać się, jak ojciec Pięknej, wolności świata zewnętrznego. Nawet gdy zdajemy sobie sprawę z tego, że ten wewnętrzny wymiar jest wzniosły, czujemy się w nim początkowo jak emigranci, goście we własnym domu; bo zamek nie jest niczym więcej jak odzwierciedleniem Pięknej, a dusza jest odzwierciedleniem naszej najbardziej ukrytej osobowości.
KIEDY MIŁOŚĆ POŻERA KOCHANKA
Bestia szuka własnej duszy, szuka mającej siłę odnowienia miłości, ktòra pozwoli jej na bycie sobą. Jedynie odwaga Pięknej jest jego zbawieniem, ale musi nauczyć się jak być w związku z nią i jej nie pożreć. Często, gdy kochamy kogoś na zasadzie potrzeby i głodu, zaczynamy myśleć o tym kimś jak o przedmiocie: osoba ta ma spełniać swoją funkcję i zamek staje się dla niej więzieniem. Często pozbawiamy innych wolności w imię miłości, zamykamy w naszych pragnieniach, namiętnościach, w naszej woli dominacji nad partnerem poprzez seks, miłość, a nawet pobożność. Ale smutek Pięknej stanie się porażką Bestii, która posiada cechy charakteru władczego i zaborczego ojca.
Wielkim problemem miłości jest równowaga między dawaniem siebie ukochanej osobie a pozostaniem wolną jednostką, czyli należy oddać się temu, kto nie traktuje nas jak przedmiot czy własność; prawdziwy kochanek jest nieskończoną przestrzenią, gdzie możemy czuć się swobodnie. Każdy z nas szuka tego prawdziwego OJCA, tego, który wie jak tworzyć nieskończone przestrzenie bez stawiania warunkòw (w przeciwnym razie staje się WŁADCZY, staje się Bestią). Często istnieje pokusa, by związać się z drugą osobą poprzez dominacje ekonomiczną lub emocjonalną. Piękna została otoczona bogactwami będącymi w posiadaniu Bestii, ktòra myślała, że w ten sposòb Piękna nigdy nie będzie chciała wrócić do domu ojca; i w ten sposòb skazała samego siebie na życie w ciągłej obawie, że Piękna go opuści jak tylko stanie się niezależna lub znajdzie inną miłość.
To samo dotyczy wiary w Boga: nie musi on kupować wiary w niebo czyniąc cuda; w ten sposòb jego religia jest złotym zamkiem, który czyni z nas więźniów moralnego absurdu; w takiej sytuacji nigdy nie będzie miłości, ale zrodzi się strach przed piekłem Bestii.
LUSTRO ŚWIADOMOŚCI
Bestia podarowała Pięknej magiczne lustro, w którym mogła w każdej chwili zobaczyć swoją rodzinę. Po kilku miesiącach przebywania na zamku zobaczyła w magicznym lustrze chorego ojca, więc poprosiła Bestię, by pozwoliła jej odbyć podròż do domu, aby mogła zająć się chorym rodzicem.
W lustrze Bestii (nasze wady, nasze niepowodzenia, nasze niespełnione marzenia, nasz ukryty potencjał) możemy kontemplować "chorego ojca", naszą osłabioną siłę twórczą. Kto przenosi się do swego wewnętrznego świata może zachorować z tęsknoty i melancholii, odkryć swoje ograniczenia, własną wrażliwość: Bestia musi porzucić wszelkie roszczenia do władzy.
W miłości dzieje się podobnie: jeśli nie pozostawisz ukochanej osobie wolności, twoim potępieniem będzie posiadanie w zamku więźnia bez serca.
Nie można być szczęśliwym żyjąc obok smutnej osoby. Egoizm niszczy, czyni z towarzysza przedmiot - nawet jeśli przyozdobiony luksusem, komfortem i bogactwem jest to zawsze tylko przedmiot ...Bestia widzi siebie i odnajduje się w nieszczęściu Pięknej, w chorobie jej ojca: Bestia ostatecznie godzi się na wyjazd Pięknej, ale prosi ją, by wróciła po tygodniu, inaczej czeka go śmierć z żalu. To co tak naprawdę jest stawką w tej grze to kontakt z własną duszą. Bestia musi pozwolić na odejście Pięknej, by przekonać się, czy powróci ona z własnego wyboru. Wiąże się to z rezygnacją z władzy, z uwydatnieniem wlasnych słabości, nawet z ryzykiem śmierci (jak w przypadku Bestii).
Piękna wróciła do domu i znalazła się w swoim pokoju, w domu swojego ojca, który przyjął ją z wielką radością, dziwiąc się, że widzi ją wciąż żywą. Siostry, nieszczęśliwe mężatki, zazdrszczą szczęścia młodej kobiecie, widząc ją nie tylko całą i zdrową, ale i ubraną po królewsku.
Musimy czasami ròwnież opuścić duszę, pozwolić ciału na życie w zewnętrznym świecie, korzystanie z jego przyjemności. Dusza nigdy nie będzie wzniosła jeśli nie pokocha dogłebnie swej natury cielesnej. Pogarda nie sprzyja radości. Osoba naprawdę świadoma wydaje się nią nie być. Jest o tyle lepsza, że wie, jak się ukrywać i nie robić wokòł siebie hałasu. Nie jest ani snobem, ani moralistą, czasami może wydać się także całkiem bez znaczenia. Pozostawienie Pięknej wolności oznacza podjęcie względem niej pozycji otwarcia, skromności, łagodności, pozwalając na istnienie wewnętrznej kobiecości. Piękna, wewnętrznie widziana jako dusza Bestii, symbolizuje brak zaborczości i wewnętrzną wolność. Dlatego właśnie Piękna odbiera własne siostry jako powierzchowne i głupie, ale nie pogardza nimi; za to potrafi docenić wartość Bestii, ktòra reprezentuje pierwotny instynkt znajdujący się w każdym z nas.
Czasami, kochając z litości i współczucia, kończymy na nienawiści ze strachu; taka jest miłość "pielęgniarska", która po prostu chce uzdrawiać, dąży do solidarności i filantropii. Są ludzie, którzy wierzą, że swoją ofiarą będą w stanie zmienić charakter - często gwałtowny - Bestii, udając miłość ... Udają, bo prawdziwa miłość nie akceptuje, by kochana osoba niszczyła własne życie.
Akceptowanie wad nie oznacza przymknięcia na nie oka; akceptacji w miłości ma towarzyszyć dialog. Brak dialogu może świadczyć o tym, że miłość jest pogrążona w strachu, szantażu, regresji i traumach dzieciństwa, w zazdrości... I dlatego skazana jest na śmierć. Jeśli miłość jest prawdziwa, przeobraża bez wymagań, pociąga za sobą bez stosowania przymusu. Bestia zauważa potrzeby i smutki Pięknej i poświęca swoje egoistyczne przyjemności dla miłości pozwalajac jej odejść. Nasza miłość zbawia ukochaną osobę tylko wtedy, gdy nie oddajemy dla niej całkiem własnego życia.
Każdego wieczora Bestia pytała Piękną, czy zechciałaby go poślubić, ale dziewczyna, nie chcąc go upokorzyć, odpowiadała mu, że go kocha i zawsze będzie darzyć go przyjaźnią. Przypomnijmy, że Bestia miała okropną powierzchowność, gdyż nie chciała widzieć piękna w czarownicy, nie potrafila dojrzeć jej pięknej i wolnej duszy.
Każdy z nas, tak jak księżyc, ma ciemną stronę z jej racjonalnymi ograniczeniami, wadami charakteru, brakami wrażliwości. Jedynie akceptacja samego siebie, odzwierciedlona w miłości drugiej osoby, może uzdrowić i otworzyć nas na światło. Często wpadamy w pułapkę, jak Bestia, ulegając chęci szantażowania : "jeśli mnie porzucisz, sprawisz, że umrę". Stwarza to jedynie poczucie winy w innych, czyni nas jeszcze bardziej zwierzęcymi, bestialskimi, podczas gdy w rzeczywistości umiera nasza dusza, miłość. Dlatego Piękna ucieka: miłość nigdy nie umiera z przyczyn naturalnych, ale dlatego, że nie akceptujemy tego, co w miłości jest przeciwko naturze, nie akceptujemy wzajemnych niedoskonałości; zamiast tego nigdy się nie zmieniamy, a nasze wady stają się podstawą męczeństwa tych, ktòrzy nas kochają (nie wystarczy ròwnież sama akceptacja, Bestia musi umrzeć widząc własną podłość). Akt wyrzeczenia Bestii jest ostatnim promykiem światła w tym chaosie, ostatnią iskierką pochodzącą z głębin duszy, czyli Piękna, ktòra pomoże znaleźć drogę do domu i odkupić winę Bestii: tylko dobroć rodzi miłość i tylko pokora dodaje siły ukochanej osobie.
Ojciec bez Pięknej odchodzi od zmysłòw; baśń mòwi, ze oszalał. W rzeczywistości bez życia wewnętrznego rozum (czyli Ojciec) staje się ulotny, niepotrzebny, materialistyczny, wręcz szalony. Aby ratować ojca, Piękna porzuca Bestię i Bestia opuszcza Piękną; jest to moment porzucenia wszystkiego i wszystkich. Często w życiu pojawiają się takie chwile śmierci. Gdyby Piękna nie doceniła aktu dobroci Bestii, byłaby wewnętrznie brzydka, tak jak stało się to w przypadku księcia (nie był on w stanie rozpoznać dobroci i wewnętrznego piękna ukrytego pod szkaradną postacią czarownicy); Piękna stałaby się jak on sam kiedyś, wewnętrznie zwierzęca, bestialska. Nie jest zatem istotne zewnętrzne piękno w ustanowieniu prawdziwego związku miłości i magicznego przywiązania, ale to wewnętrzne piękno, które przełamuje zaklęcie. Piękna wie gdzie znajdują się jej wrogowie: starość fizyczna, zazdrość siòstr, jej byłych zalotników, którzy chcą zabić Bestię: czyli społeczne pozory, popychające do narodzenia się obawy, że straciwszy pieniądze traci się ròwnież fizyczne piękno i sławę. Piękna dowiaduje się co tak naprawdę liczy się w życiu: wartości, poświęcenie, cnoty. Wie, że jeśli nie zaangażuje się w te wartości, nawet jeśli piękna na zewnątrz, będzie bestią umierającą na zamku swej własnej duszy.
Piękna, poprzez rozstanie, odkrywa dobroć Bestii. Gdy oddalimy się od samych siebie odkrywamy, że nasze wady, nasza bestialskość jest niczym innym jak błędem i naiwnością, nieporozumieniem.
W rzeczywistości byli zalotnicy Pięknej nie wierzą, by mogła ona kochać Bestię, dlatego wyruszają na poszukiwanie zamku, aby zabić Bestię: jest to moment, kiedy to społeczeństwo pogardza tobą z powodu twojego wyodrębnienia się z tłumu; społeczeństwo jest w stanie zarzucić ci, że nic nie rozumiesz tylko dlatego, że nie podzielasz ich zdania; społeczeństwo jest w stanie twierdzić, że zmieniłeś się, bo nie postępujesz tak jak podoba się ogòłowi; społeczeństwo jest w stanie wyizolować jednostkę, dyskryminować ją - oto cios zadany bezbronnej Bestii nożem.
KIEDY MĘSKOŚĆ MUSI BYĆ UWOLNIONA
Mężczyzna i kobieta w baśniach są archetypem naszej psychiki. Zazwyczaj, w baśniach, kobiety są podporządkowane i zależne od oswobodzenia przez męskiego wybawiciela. Bez księcia są zawsze albo martwe, albo zapadłe w śmiertelny sen. Zjawisko to występuje, gdy to kobiecość, kobieca cześć psychiki ludzkiej jest więźniem (ograniczone: kreatywność, intuicja, transcendencja). W "Pięknej i Bestii" dzieje się odwrotnie: cierpi męska cześć ludzkiej psychiki. To Bestia czeka na pocałunek milości; to aktywna część jest zniewolona przez zaklęcie: racjonalność i wdzięczność. Ròwnież kobieta jest ocaleniem, kobieta przerywa czary, ona również pełni istotną rolę w przeobrażeniu się człowieka w jednostkę dorosłą, dojrzałą i zrealizowaną.
ARCHETYP POCAŁUNKU MIŁOŚCI
W wielu baśniach punktem kulminacyjnym jest zbawczy pocałunek: całuje się Shrek z Fioną, Śpiąca Królewna i Królewna Śnieżka z księciem...Bestia ulega przemianie otrzymując pocałunek Pięknej ...Pocałunek jest życiem, darowaniem oddechu, jest słowem prawdy przypieczętowanym ciszą...Jest obecny wtedy, gdy ciało i dusza lączą się małżeństwem, gdy serce i rozum pragną iść razem, by przełamywać zaklęcia takie jak urazy, lęki, fobie, kompleksy niższości i tak dalej...
Nessun commento:
Posta un commento