Antyczni Bogowie

BOGOWIE BIORĄ SIĘ

Z ODDZIELENIA NASZYCH SIŁ PSYCHICZNYCH

I UMIERAJĄ, 

KIEDY JESTEŚMY ŚWIADOMI, OŚWIECENI, 

CZYLI WTEDY, 

KIEDY TE SIŁY ZNOWU SĄ ZJEDNOCZONE.

✹

Bogowie zrodzili się z ludzkich ograniczeń, więc są nieograniczeni. Są dziećmi naszej potrzeby, dlatego niczego nie potrzebują.

✹

Poprzez całą historię ludzkości i poprzez wszystkie kultury udowodniliśmy, że istnieją tysiące bogów, ale możemy być pewni, że ten nasz, osobisty, w ktòrego wierzymy, jest bogiem właściwym, a przede wszystkim jedynym prawdziwym ... liczę na Waszą mądrość, że zrozumieliście również mój brak cynizmu.

✹

OCEAN

Najczęściej mylimy go z morzem. W czasach starożytnych była to kosmiczna rzeka, która obejmowała wszechświat i reprezentowała czas jako przepływ i nieustanne stawanie się. Często na horyzoncie morze łączy się dokładnie z firmamentem - moment, w którym ocean łączy się z ziemią, natura boska z ludzką. Ocean reprezentuje pełniejszą wizję istnienia. Starożytni Grecy, którzy mieli poczucie przestrzeni i ludzkiego pomiaru rzeczy, wyobrażali sobie, że latają, myśląc, że teren widziany z góry może zwiększyć ich wiedzę na temat świata. Wszyscy dzisiaj dobrze wiemy, jak piękne są rzeczy oglądane z góry: oto Ocean duszy, miejsce, w którym wielkość rzeczywistości jest postrzegana widząc ją małą, tj. z daleka. Latanie nad ziemią służy zatem do zmniejszenia człowieka, a to samo dotyczy lotu umysłu w Duchu, aby zobaczyć ludzką istotę w najbardziej dokładnym rozmiarze. Lot jest w rzeczywistości sposobem na oderwanie się od świata, od powierzchni naziemnej pełnej konfliktów i napięć, spojrzeniem na nią z tej wysokiej i cichej warstwy, z której rzeczy wydają się odległe i inne. Spojrzenie z góry jest warunkiem do osiągnięcia innej prawdy niż ta, ktòrą widzimy z powierzchni ziemi.

✹

MIT I ARCHETYP DEMETRY

Bogini żniw (przewodząca obfitości plonów), karmicielka i matka. Rzymianie znali ją jako „zboże”, Cerere. Jest archetypem matki, reprezentuje instynkt macierzyński, który pojawia się w czasie ciąży lub dawania innym pokarmu fizycznego, psychicznego i duchowego. Ci, którzy wcielają się w tę rolę, pragną zostać matką. Jeśli archetyp Demetry popadnie w depresję, natychmiast zawiesza ona kontakt emocjonalny ze swoim dzieckiem lub partnerem, który będzie czuł się opuszczony, ale będąc od niej zależnym może napotkać poważne trudności psychologiczne. Kobieta-Demetra lubi przygotowywać obfite posiłki dla swojej rodziny i gości, a gdy komplementują ją jako dobrą matkę, przepełnia ją ogromna radość. Kolejnym atrybutem jest jej wytrwałość; nie poddaje się, gdy chodzi o dobro dzieci.

Kiedy ten archetyp dominuje u kobiety, a ona nie może sobie z tym poradzić, może popaść w depresję, gdy dzieci odejdą (syndrom „pustego gniazda”) i poczuć się kimś bezużytecznym. W swoich związkach jest przezorna i opiekuńcza, pomocna i hojna, uważna na otoczenie, bezinteresowna i lojalna wobec ludzi i zasad. Jeśli  Demetra urodzi się w rodzinie, w której ojciec nie ma instynktu ojcowskiego, w wieku dorosłym rozwinie postawę ofiary. Generalnie ten typ kobiety preferuje mężczyzn, którzy wydają się niedojrzali i niepewni, którymi może się opiekować, ale bardzo często stają się od niej całkowicie zależni, tworzy się więź kochanek-syn i często jest od nich starsza.

Seksualnie jest mało aktywna, lubi przytulanie i pieszczoty. Ten typ kobiety jest wrażliwy i ma trudności z odmową, nawet gdy jest bardzo zmęczona, ale zamiast przyznać się do swoich uczuć, staje się apatyczna i agresywna. Cechy Demetry znajdują wyraz w pracach społecznych, takich jak nauczanie, opieka nad chorymi; w pracy nie rywalizuje i nie ma nawet ambicji intelektualnych. Manifestuje wiktymizację, władzę i kontrolę, oddając się pokazom gniewu i depresji. Ma tendencję do tworzenia relacji zależności. Generalnie sprawuje nadmierną kontrolę nad innymi i tworzy wokół siebie niepewność i nieadekwatność. Powinna nauczyć się wyrażać gniew, a nie ściskać go w sobie, co zmniejszy ryzyko popadnięcia w depresję; także uczenie się odmawiania, gdy jest się zmęczonym, pozwoli uniknąć poczucia pustki i depresji z powodu nadmiernych zobowiązań. Powinna „pozwolić odejść i pozwolić rosnąć”.

Powinna zgodzić się na proszenie o pomoc, gdy ma kłopoty, przyznając, że nie poradzi sobie z sytuacją, ucząc się jak zostać własną matką, zastanawiając się, co jest dla niej najlepsze. Nie powinna przywiązywać się do danego etapu, reagując na apatię, aby nie pozostawać w pustej i sterylnej egzystencji: ucząc się akceptować wzloty i upadki życia, a dzięki płynności przezwyciężać trudne momenty i czerpać z nich z najgłębszą duchową mądrością i zrozumieniem.

✹

CZAS DZIAŁANIA I SZANSA

Kairos (καιρός) to słowo, które w starożytnej Grecji oznaczało „właściwy lub dogodny czas” lub „czas Boży”. Starożytni Grecy określali czas na dwa sposoby: kronos i kairos. Podczas gdy "kronoc" odnosi się do czasu logicznego i sekwencyjnego, "kairos" oznacza „czas pomiędzy”, moment nieokreślonego okresu czasu, w którym dzieje się „coś” wyjątkowego. Podczas gdy kronos jest ilościowy, kairos ma charakter jakościowy. 

Jako bóstwo Kairos był na wpół nieznany, podczas gdy Kronos był uważany za bóstwo czasu par excellence. Kaioros trzyma w dłoni równowagę, alegoryczny obraz niestabilności chwil, które trzeba umieć uchwycić, ale Kairos to skrzydlaty efeb, trudny do uchwycenia. Kairos dołączając do bogini fortuny generuje Occasio (okazję), który ma wygląd dziewicy z twarzą pokrytą gęstym kępkiem włosów (ponieważ nie jest znana człowiekowi) i łysą głową oraz skrzydłami u stòp, które określają szybkość jego ruchów. Zdolność człowieka miałaby polegać na korzystaniu z okazji w locie, chwytaniu kępki włosów, zanim znikną: kula u stóp reprezentuje brak stabilności.

✹

BÓG MITRA (AEON) W WATYKAŃSKIEJ KAPLICY SYKSTYŃSKIEJ

Zwróćmy uwagę na ten opis ... wspaniały zbieg okoliczności czy objawienie?... Bóg Ojciec, by tak rzec, teologii Mitry, Aion, jest nie tylko wyposażony w dwa ogromne klucze (jak św. Piotr), ale ma u swych stòp koguta, zwierzę związane starożytną tradycją z Księciem Apostołów (nie zapominając o domu Baby Jagi, która stoi na kurzej stopie). Nie bez powodu dzwonnica starożytnej bazyliki watykańskiej została zwieńczona przed zburzeniem w XVI wieku ogromnym metalowym kogutem. Co więcej, na związki między chrześcijaństwem a mitraizmem wskazuje także dzień Bożego Narodzenia 25 grudnia, który na wieki przed Chrystusem był już uważany za dzień narodzin Mitry, bóstwa w czerwonej frygijskiej czapce. Wiadomo, że wzgórze watykańskie w czasach cesarstwa było centrum kultów Kybele i Mitry do tego stopnia, że ​​w niektórych miastach dzielnica, w której znajdowała się jaskinia tego odkupieńczego bóstwa, nazywała się wówczas Vaticanum. 

Eony w wielu systemach gnostyckich reprezentują różne emanacje pierwszego Boga, znanego również jako Jedyny, Monada. Ta pierwsza istota jest również Eonem i zawiera w sobie inną istotę znaną jako Ennoia (po grecku Myśl) lub Charis (po grecku Łaska) lub Sige (po grecku Cisza). Istota doskonała rodzi następnie drugi i trzeci Eon: męskie Caen (po grecku Moc) i żeńską Akhanę (Prawdę, Miłość). Eony były często reprezentowane w parach męskich i żeńskich zwanych "syzigie". Dwa z najczęściej cytowanych Eonów to Chrystus i Sophia. Eony razem wzięte tworzyły Pleromę, „obszar światła”. Najniższymi rejonami Pleromy były również te najbliższe ciemności, czyli świata fizycznego. Kiedy Eon zwany Sophią emanował bez swojego Eonu partnerskiego, rezultatem był Demiurg lub półtwórca (w tekstach gnostyckich czasami nazywany Yalda Baoth), stworzenie, które nigdy nie powinno było istnieć. To stworzenie nie należało do Pleromy, a Jedyny emanował dwa Eony, Chrystusa i Ducha Świętego, aby ocalić ludzkość od Demiurga. Chrystus przybrał wtedy postać Jezusa jako ludzkiego stworzenia, aby móc nauczyć ludzkość drogi dojścia do gnozy: powrotu do Pleromy. 

Niedawno odkryta, przetłumaczona, a później nabyta przez National Geographic Society Ewangelia Judasza również wspomina o Eonach i mówi o naukach Jezusa na ich temat. Otoczony wężem Bòg Mitra (który kończy się podwójną głową na ramionach, podobnie jak spirala Yin-Yang i Kundalina) jest symbolem nieśmiertelności duszy. W starożytności był czczony jako „dusza świata i Pan Światła”; Strażnik bram podziemi (stąd Piotr, który ma klucz do nieba), trzyma w ręku piorun sądu (jak Zeus) ... Jeśli więc poszukamy co kryje się za każdym chrześcijańskim symbolem, zawsze znajdziemy ślady pogańskich bogòw i antycznych wierzeń.

✹

ZORZA, AURORA

W tradycji hermetycznej jest to ezoteryczny symbol mądrości, światło przeszywające ciemność. Syn Świtu jest więc Chrystusem, świadomością, która kładzie kres nocy śmierci. W mitologii rzymskiej Aurora jest boginią świtu. Jej mit przypomina mit greckiej bogini Eos i wedyjskiego bóstwa Uṣasa. Bogini Aurora odnawia się każdego ranka o świcie i sunie po niebie zwiastując nadejście poranka. Jest córką Tytana Hyperiona, a jej braćmi są Słońce i Księżyc. Ma też wielu mężów i czworo dzieci, Wiatry: z północy (Borea), ze wschodu (Euro), z zachodu (Zefir) i z południa (Noto). Jednym z mężów jest stary Titone, człowiek, dla którego bogini uzyskała od Jowisza nieśmiertelność, ale - z powodu błędu w prośbie - nie wieczną młodość.

✹

NOC (rzeźba Michała Anioła)

Noc jest pierwotną Matką wszystkich kosmicznych zasad. Według hymnów orfickich dołączyła do Wiatru i urodziła srebrne jajo (Księżyc), z którego narodził się z kolei Eros, pragnienie poruszające Wszechświat. Według Hezjoda Nyks była uosobieniem ziemskiej nocy, w przeciwieństwie do jej brata Erebusa, który reprezentował noc podziemi. Z Nocy narodziły się Etere i Emera, Światło i Dzień, a także Eris (Niezgoda), Hypnos (Sen) i jej bliźniak Tanatos (Śmierć), Nemesis (Zemsta), Momo (Sarkazm). Bóstwo to zostało przyjęte w mitologii rzymskiej pod nazwą Nox. Przez Rzymian była również uważana za matkę Erumny (po łacinie Aerumna), bogini niepewności i niepokoju, w nieustannym towarzystwie Bólu i Strachu.

✹

GORGONY 

Były to trzy siostry, Steno, Euryale i Meduza, których uroda budziła nawet zazdrość (jak to zwykle bywa wśród kobiet) bogini Ateny. Jedną ze strategii, aby móc zdegradować i wyprzeć kobiecość jako boską i Boginię, było przekształcenie jej w złą moc lub złą istotę, która w pewnych sytuacjach, w zależności od dominującej ramy religijnej, była powiązana z siłami piekielnymi. Wszechobecny jest problem krytykowania pięknych kobiet przez inne kobiety, te z kobiecymi kompleksami niższości. 

Gorgony reprezentowały perwersję w jej trzech formach: 

- Euryale reprezentowała perwersję seksualną

- Steno reprezentowała perwersję moralną

- Medusa reprezentowała perwersję intelektualną. 

I to właśnie mentalność macho uczyniła te piękności przewrotnymi, doprowadzając je do granic ich mocy. Straszne Gorgony, z głowami pokrytymi groźnymi wężami (symbol Bogini), z długimi kłami i ogromnymi oczami pierwotnie były niewątpliwie życzliwymi boginiami. Meduza (mądrość), Steno (wigor), Euryale (uniwersalność) to koncepcje bardzo dalekie od potwornych istot, w które przekształcili je Grecy.

✹

CELTYCKA BOGINI BRIGID CZY KATOLICKA ŚW. BRIGIDA?

Potrójna Bogini Brigid, utworzona przez 3 siostry Brighid, Brigid i Bridget, była niezwykle popularna wśród rozbójników osiadłych w Irlandii, Szkocji, Francji i Hiszpanii. Rzymianie, po podboju terytoriów, na których była adorowana, skojarzyli Brigid z boginią Junoną, królową niebios, i wcielili siostry w postać Minerwy. Katoliccy ewangelizatorzy, nie mogąc wykorzenić kultu bogini Brigid, zastąpili ją postacią św. Brygidy, zakonnicy, która nigdy nie istniała i która została założycielką klasztoru Kildare (jedynym znanym tekstem biograficznym jest praca mnicha Cogitosus z Kildare, który około 650 roku napisał, a raczej wydumał Vita Brigidae). Nowa święta oczywiście nabyła wszystkie cechy Bogini Brigit, zwłaszcza te dotyczące płodności; świętowano ją tego samego dnia, pierwszego lutego, który był początkiem celtyckiego imbolgu, czyli wiosny pod patronatem Brigid.

✹

SUKKUB I INKUB

Sukkub, od łacińskiego "succuba", „kochanka”, to demon o kobiecym aspekcie, który uwodzi mężczyzn (zwłaszcza mnichów) do odbycia stosunku płciowego w poddaniu woli Sukkuba. Stąd być sukkubem oznacza poddawanie się kierującej roli namiętności. Początkowo więc sny erotyczne (sukkuby) były tym, co teraz nazywamy koszmarami (stąd straszny aspekt seksu); Sukkuby leżały z mężczyznami aż do ich wyczerpania, aby zebrać ich nasienie, które następnie wykorzystywał Inkub do zapładniania kobiet: „Podczas wykonywania aktu płciowego męskimi demonami są "Inkuby" a żeńskimi "Sukkuby".

INKUB I SUKKUB

Inkub (z łac. incubare, „leżeć na wierzchu”) to demon o wyglądzie mężczyzny, który leży na śpiących, zwykle kobietach, aby przekazywać złe sny, a czasem odbywać z nimi stosunki seksualne (dla mężczyzn takimi koszmarami są Sukkuby, kobiety-demony). Podczas polowania na czarownice przyznanie się do współżycia seksualnego z demonem lub szatanem było jednym z grzechów, za które zabijano kobiety. Czasami uważano, że Inkuby poczynały dzieci z kobietami, które posiedli; jedną z najsłynniejszych legend o takim przypadku jest Merlin z opowieści o królu Arturze. Inkub miał więc początkowo wyłącznie charakter seksualny, a z czasem stał się makabrycznym i gwałtownym koszmarem o znamionach horroru.

✹

BOGINI BAUBO '...ŚMIEJ SIĘ Z SEKSU

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się dlaczego seks powoduje wesołość, pobudza do żartòw, a nawet kpin? Ile kobiet stało się ikonami pokazując swoją bieliznę lub nagość? Najmocniejsze i najlepsze dowcipy to te o charakterze seksualnym. Skąd to się bierze?

Śmiech jest przejawem wewnętrznej wolności. Seks jest również wewnętrzny lub intymny, więc umiejętność łączenia seksu i humoru bez popadania w wulgaryzm jest udziałem niewielu. 

W mitologii greckiej słowo Baubò było imieniem oblubienicy Disaule, starożytnego bóstwa. Była ona określana boginią nieprzyzwoitości, tą, która podnosząc spódnicę pokazała Bogini Demeter srom i sprawiła, że ​​Demeter się uśmiechnęła, uzdrowiona z głębokiego smutku wywołanego utratą Persefony (traci się córkę czy wewnętrzną radość, gdy nie mamy poczucia humoru i zdolności akceptacji ograniczeń seksualnych, oto psychoanalityczne znaczenie tej mitologicznej opowieści). Śmiech jest najbardziej wyzwalającym sposobem na uzdrowienie duszy, odprężenie jej; zbagatelizowanie to wewnętrzny egzorcyzm, a wiedza, jak się z siebie śmiać, nie jest jednak powszechna. Para, która potrafi żartować z seksu, ze swoich wad fizycznych i seksualnych oraz wszelakich ograniczeń, jest boską, dojrzałą, uzdrowioną parą. Nie należy tego mylić z niezdrowym ekshibicjonizmem, z nieprzyzwoitością, z jaką bogini Baubò została odebrana przez kolejne pokolenia opóźnionych męskich szowinistòw odzierających Baubò i seksualność z ich świętości.

✹

BÓG, WIELKI WYGNANIEC

Gdy nasza dusza staje się świadoma w ciele, niestety, bez przewodnika duchowego polaryzuje się na zewnątrz siebie, traci kontakt ze sferą mitu, z YIN, z wnętrzem i opróżnia się, identyfikuje się na zewnątrz, z YANG i staje się JA. Komplementarne do Duszy, która reprezentuje esencję, JA pełni funkcję pojemnika ducha i stanowi wehikuł, który pozwala Duszy zdobywać doświadczenie i materializować swoje pragnienia w świecie. Ale jeśli jej pragnienia są tylko materialne, Dusza staje się skostniała, energia jest tracona, człowiek staje się tylko materią jak każda inna materia na świecie i w chwili śmierci rozpływa się jak listek, zmierza ku nicości, bo nie jest świadomy siebie, nie potrafi się samoregenerować. 

Kiedy nie jesteśmy świadomi tych dwóch światów (serca i głowy, Yin i Yang, Duszy i Ciała, Nieba i Ziemi itd.), kiedy nie jesteśmy świadomi połączenia ich, jesteśmy podzieleni, pozostajemy rozdarci, żyjemy zagubieni. Jesteśmy wtedy w uścisku nieświadomości, jak powiedział Jung: 

„Wielkim wyparciem jest Bóg, który został pogrzebany w głębi nieświadomości, tak że jednostka straciła to wewnętrzne TY, dialog, konfrontację, świadomość”. 

Bez tego wewnętrznego dialogu osoba pozbawiona jest Ducha, Energii, a tym samym Osobowości. I tu rodzi się Patos.

✹

PATOS

Pathos, od greckiego „paschein”, dosłownie „cierpieć” lub „emocjonować się”, jest według myśli greckiej jedną z dwóch sił regulujących ludzką duszę. Jest przeciwieństwem Logosu, który jest częścią racjonalną. Patos odpowiada irracjonalnej części duszy. Cierpienie bierze się z tego, że emocje są oderwane od ducha, Logos w nich nie ma jeszcze domu, serce nie jest w harmonii (Karma-nia = armonia-ordine (porządek)) z głową. Powód, dla którego przez wolność dochodzimy do niewoli, przeciwieństwa tego, czego chcieliśmy; poprzez spełnienie wszystkich pragnień dochodzi do stanu znudzenia i depresji. Dla starożytnych Greków ta „siła emocjonalna” była ściśle powiązana z rzeczywistością dionizyjską lub z obrzędami misteryjnymi. W tym celu Patos wskazywał na wszystkie irracjonalne instynkty, które wiążą człowieka z jego zwierzęcą naturą, nie pozwalając mu wznieść się do boskiego poziomu. Bez Patosa nie byłoby jednak ludzkiej miłości, Erosa, empatii (em-Patos), czyli pragnienia utożsamienia się i zjednoczenia z boskością. Problem polega więc na tym, aby Patos spotykał się z Erosem w sposób naturalny, a to przemieni go w taki sposób, aby dotarł do Logosu, intuicji, rozumu. Jeśli tak się nie stanie, Patos zepsuje tylko Erosa i pozostanie z dala od Logosu, stąd życie w Pato-logii boskości chorej, zranionej i konającej.

✹

MIT O BOGINII HARMONII 

Harmonìa jest postacią z mitologii greckiej, opisaną przez Hesioda w jego "Teogonii"; jest córką Aresa i Afrodyty. W mitologii greckiej Harmonia jest córką przeciwieństw, czyli boga wojny i bogini miłości, i jako taka wzbudziła głębokie myśli w Heraklicie z Efezu (535 - 475 pne). Dla tego filozofa związek między przeciwieństwami to walka, napięcie. Heraklit tak opisuje istotę pochodzenia Harmonii: 

"To, co jest sprzeciwem, jest porozumieniem, a ze sprzeczności rodzi się piękna Harmonia, a wszystkie rzeczy rodzą się zgodnie z prawem niezgody. Interakcje między przeciwnościami powodują harmonię, jak siły dośrodkowe i odśrodkowe, które, od siebie zależne, są sobie wzajemnie potrzebne, aby mogły żyć”. 

Gdyby jedna z nich został zatrzymana, działanie drugiej natychmiast stałoby się autodestrukcyjne. Pochodzenie rotacji ciał, atomów, planet, galaktyk jest spowodowane parą przeciwstawnych sił, które tworzą ruch obrotowy. System żyje, dopóki jest w ruchu i na odwrót. Ziemia, obracając się wokół własnej osi, w odniesieniu do Słońca, powoduje przemianę dnia i nocy, a planeta oddycha, żyje, ponieważ ruch obrotowy zmienia dwie zasadnicze polaryzacje. Dlatego też, kto żyje w harmonii, wie, jak objąć skrajności i utrzymać je w równowadze.

   

Zeus oddał Harmonię za żonę założycielowi Teb, Kadmosowi, w nagrodę za uwolnienie go od potwora Tyfeusza. Wszyscy bogowie zeszli do Teb z Olimpu, aby uczcić ich związek. Zgodnie z mitem były to pierwsze małżeństwa w historii. Z małżeństwa urodziły się córki: Agaue, Autonoe, Ino, Semele i Polidora. Po śmierci Semele ugodzonej piorunem Zeusa, Harmonia i Kadmos opuścili Teby. Pod koniec podróży dotarli do wybrzeża Adriatyku, gdzie urodził im się syn Illirios. Kadmos został królem Ilirów, ale później został przekształcony w węża i Harmonia, w swoim bólu, poprosiła Kadmosa, aby pszyszedł do niej i gdy została objęta przez węża Kadmosa, bogowie zamienili ją ròwnież w węża.

✹

ABRAXAS

Słowo Abraxás o niepewnej etymologii znaleziono na kamieniach i klejnotach używanych jako magiczne talizmany. Pochodzące z kultury gnostycko-mitraicznej reprezentuje głównie mediację między ludzkością a bogiem Słońca, w tradycji perskiej symbolizuje jedność / całość między Ahura Mazdā i Arimane, czyli Dobrem i Złem (Yin - 
Yang). Według niektórych uczonych słowo abrakadabra pochodzi od Abraxasa, chociaż istnieją też inne wyjaśnienia.
Uważa się, że słowo Abraxás ma moc apotropeiczną, przypisywaną wartości liczbowej jej siedmiu liter, które, zgodnie z grecką numeracją, dawały liczbę 365 (α=1 β=2 ρ=100 α=1 ξ=60 α=1 σ=200). Według gnostyckich bazylianów 365 było liczbą równą niebiosom, z których powstał świat materialny. Dni roku kalendarzowego.
Abraxas łączy w sobie moc Boga, "summum bonum", i Diabła, "infimum malum". Każdy boski obraz, w swej całości, zawiera zarówno światła, jak i cienie. Kompletność obejmuje dobro i zło w momencie, gdy wchodzą w świat istoty ludzkiej. Z tego powodu w ogrodzie Filemonu konieczny jest powrót czarnego węża, by zjednoczyć się z białym.
Marco Gay, w swojej pracy (Archeologie Jungowskie), która komentuje Czerwoną Księgę, pisze, że dla Junga każda władza pozbawiona swojego przeciwieństwa ryzykuje działaniem czegoś fascynującego, a zatem niebezpiecznego.

✹

CHIŃSKI MIT PANGU

Na początku czasu, siły Yin i Yang oddziaływały chaotycznie w podobnej do jaja kosmicznej masie. Z czasem te interakcje między substancjami zrodziły istotę, olbrzyma o imieniu Pan Gu.

Pan Gu spał i ròsł w jaju przez 18 000 lat. Po przebudzeniu i znalezieniu się sam na sam ze sobą, postanowił rozbić jajo, inicjując rozdzielenie sił Yin i Yang. Elementy Natury Yin były ciemne i ciężkie i opadły, tworząc Ziemię. Elementy Natury Yang były jasne i czyste i uniosły się wysoko, tworząc Niebiosa. Tak powstały Niebo i Ziemia. Ale Pan Gu był zaniepokojony, że obie połówki jaja znów się zamkną; więc ułożył się między dwiema częściami, aby je oddzielić. Z każdym mijającym dniem niebo wznosiło się dziesięć stóp nad nim, a Ziemia gęstniała dziesięć stóp poniżej. Sam Pan Gu urósł na dziesięć stóp, żeby nadążyć za rosnącą przestrzenią, czekając.

Była to samotna i męcząca praca, która trwała kolejne sześć milionów pięćset siedemdziesiąt tysięcy dni, czy kolejne 18 tysięcy lat, dopóki Pan Gu nie ustalił, że królestwa w końcu się ustabilizowały. Potem, z wielkim hukiem, Pan Gu położył się i umarł.

Po upadku zmęczonego Pan Gu nastąpiła cudowna przemiana: jego ostatnie tchnienie zamieniło się w wiatr i chmury; jego głos w ryczące gromy; jego lewe oko płonęło w Słońcu, a prawe w Księżycu; włosy i broda stały się gwiazdami Drogi Mlecznej; jego kończyny, ręce i stopy zamieniły się w wielkie góry i krew, która płynęła w jego żyłach, w rzeki; jego mięso przekształciło się w żyzne grunty rolne, a kości w drogocenne kamienie i minerały; zęby i paznokcie stały się błyszczącymi metalami; włosy na jego skórze kwitły bujną roślinnością, a pot po jego straszliwych pracach spadał jak deszczówka na świat śmiertelników.

Niektórzy twierdzą, że duch Pan Gu nie umarł, ale przekształcił się w ludzi, co zbiega się ze starożytnym chińskim przekonaniem, że ludzie są duszą wszelkiej materii. Pan Gu poświęcił swoje życie i ciało, aby stworzyć świat, wzbogacić go i upiększyć. Teraz niebo świeci świetlistymi ciałami niebieskimi, Ziemia jest ukształtowana przez wielkie góry i rzeki, flora i fauna istnieje w obfitości. Pan Gu, gigantyczny bóg, który wyszedł z jaja, jest nigdzie, ale można go znaleźć w dowolnym miejscu na świecie.

✹

EROS, PHOTOS, HIMERO, ANTEROS, IMENE ... GRECKIE MIŁOSTKI

Bóg Eros jest dobrze znany i osławny. Po grecku liczba mnoga brzmi "Eroti" - są zbiorem postaci kojarzonych z miłością, ponieważ często nazywamy miłością niezliczone namiętności, które są częścią miłości, ale nie zawsze wyrażają miłość w sposòb totalny i dojrzały. Wśród Erotów (Kupidynów) znalazł się także Bòg Photos (Nostalgia); była to tęsknota za brakującą miłością, która jest daleko (słowo nostalgia po grecku oznacza „powrót do bólu"). W tym kontekście Eros nie jest uosobiony, ale jawi się raczej jako boska zasada odpowiadająca niepohamowanemu fizycznemu pragnieniu, jakie odczuwał Parys wobec Heleny (Iliada III, 441-2) lub temu samemu pragnieniu, jakie Zeus odczuwał w stosunku do Hery. Eros jest czasami nawet okrutny i niemożliwy do opanowania przez ludzi i bogów. Tu rodzi się inny Kupidyn (Eroti) zwany Himerosem, który wyłania się z uczucia pragnienia i jest niekontrolowany. Pośród tych bóstw stoi jeszcze inny i ciekawy brat: Anteros, Wzajemność, która również może nie być odwzajemniona, jak miłość rodząca zemstę. Anteros pozostawia również miejsce na miłość między osobami tej samej płci (miłość homoseksualna) - miłość, aby wzrastać, musi być odwzajemniona, dlatego Eros nie dorastał, zawsze był dzieckiem, dopóki mądry Themes nie wyjaśnił matce, że Eros nigdy nie dorośnie, dopóki nie pokocha swego brata; Afrodyta dołączyła do Aresa i spłodziła Anterosa i od tego momentu dwaj bracia dorastali razem, ale ilekroć Anteros odchodził od Erosa, ten ostatni ponownie stawał się dzieckiem. Wreszcie był też Hymen, chłopiec tak przystojny, że został porwany wraz z innymi dziewczętami w wierze, że jest jedną z nich (symbol męskiej części pochwy). W tradycji greckiej Hymen szedł na czele każdego orszaku weselnego i chronił obrzęd zaślubin.

✹

FILEMON I BAUCIS

(Obraz Johanna Carla Lotha)

Zeus i Hermes, wędrując po Frygii w ludzkiej postaci, zaczęli się kłócić. Zeus myślał, że wszyscy ludzie są źli, więc Hermes zaproponował mu wyzwanie: przebrać się za podróżnych szukających gościnności w okolicznych domach: „Pukając do tysiąca drzwi, prosili o gościnę wszędzie i wszędzie odmawiano im przyjęcia. Tylko jeden dom zaoferował azyl: była to chata zbudowana z trzciny i błota. To w niej Filemon i Baucis widzieli, jak mijają ich piękne dni, starzejąc się razem znosili ubóstwo słodsze i lżejsze za sprawą ich czułej więzi”. Ten starożytny mit miał uwydatnić dwie rzeczy: bogactwo gościnności i wieczną miłość małżonków, którzy oddają się sobie bez ograniczeń.

Historia toczy się dalej: „Para zaproponowała podróżnym umyć stopy, a następnie ugościła ich prostym obiadem składającym się z owoców, miodu i mleka. Ale kiedy nalewali gościom wino, ktòre nigdy się nie kończyło, zaczęli podejrzewać fałszywą tożsamość bóstwa. Poświęcili więc jedyną gęś, jaką mieli, a Zeus był bardzo wdzięczny”. Wino to symbol wytrawnej, dojrzałej MIŁOŚCI, która daje siłę, upojenie, a co za tym idzie namiętność. Para żyjąca boskością ma zawsze pełny dzban, dzban nigdy nie jest pusty; zawsze mają o czym rozmawiać, ich pasja nigdy się nie kończy, jest darem bogów. Coś podobnego wydarzyło się z Jezusem na weselu w Kanie: woda zamienia się w wino, aby uratować wesele, czyli materia zamienia się w ducha i para kontynuuje ucztę bez końca.

Mitologiczna opowieść jest kontynuowana w kierunku, który przypomina biblijne wydarzenia z Sodomy i Gomory: „Po obiedzie bogowie objawili się, a Baucis i Filemon zostali zaprowadzeni na wysoką górę w pobliżu chaty i otrzymali polecenie, aby patrzeć jak Zeus rozpętał swój gniew przeciwko Frygijczykom; widzieli, jak cała wioska zostaje zniszczona, z wyjątkiem ich biednej chaty, która została przekształcona we wspaniałą świątynię. Zeus zaproponował spełnić każde z ich życzeń. Filemon i Baucis poprosili tylko o to, aby móc być kapłanami świątyni Zeusa i móc umrzeć razem. Kiedy Filemon i Baucis byli bliscy śmierci, Zeus przekształcił ich w dąb i lipę połączone pniem”. 

Imiona Filemona i Baucis zapisały się w mądrości ​​przysłòw, aby wskazywać dwóch starych wspòłmałżonków, którym w przeszłości udało się spędzić razem dane im dni we wzajemnej miłości, ktòrym udało się podtrzymać uczucie żywe do samego końca.

✹

DRIADY

Driady były duszami lub duchami drzew, postaciami z mitologii greckiej. Pierwotnie Driady były właściwie nimfami dębów, jak wskazuje ich nazwa (dryas, dąb).

Driady były nimfami, które mieszkały w lasach i uosabiały ich siłę i wegetatywną bujność. W przeciwieństwie do Hamadriad nie tworzyły one ciała z drzewami ani nie umierały razem z nimi, ale mogły swobodnie poruszać się, tańczyć i jednoczyć się nawet ze zwykłymi śmiertelnikami. Przedstawiano je jako piękne i młode kobiety, z dolną częścią postaci kończącą się rodzajem arabeski imitującej pień drzewa. Górna część zaś podkreślała ich piękno i radosny sposòb bycia.

✹

LABIRYNT ARIADNY

Ariadna jest naszą duszą, musi zostać uwolniona przez pròbę narzuconą jej przez ojca, króla Minosa. Król Minos jest naszym Super JA (fałszywą moralnością, fałszywą ideologią), jest ojcowskim cieniem, od którego musimy się oderwać, wyzwolić, dorosnąć i wyjść z domu (dom ojca jest symbolem uzależnienia psychicznego od rodziców, kontynuujemy tam naszą niedojrzałość, wciąż jesteśmy dziećmi i dlatego cierpimy przez całe życie). 

Potem przychodzi Tezeusz, czyli nasze pragnienie przebudzenia, wojownik, nasza wola, która chce walczyć. 

Ariadna zakochała się w Tezeuszu (oznacza to, że dusza jest oddana życiu duchowemu). Sprawdzianem jest zejście do labiryntu (labirynt to słowo wywodzące się z łacińskiego labour intus = praca i wnętrze, to znaczy labirynt jest pracą wewnątrz sumienia, głęboko, wewnętrznie); musimy zejść, jak Tezeusz, do nieświadomności, aby pokonać Minotaura: Ego. Wszyscy zawiedli w tym przedsięwzięciu, ponieważ nie mieli nici Ariadny, czyli ciągłej i wytrwałej oraz dogłębnej znajomości psychiki ... Jeśli nie wiemy jak działa nasza psychika, zajdziemy donikąd.

✹

OD MITU DO LOGOS

Ludzie starożytni, a więc dzieciństwo ludzkości, charakteryzowali się rozumieniem rzeczywistości poprzez Naturę, stąd narodziny mitów (analogia do bajek dla dzieci). Stopniowo zrozumienie stało się dojrzałe, bardziej racjonalne i powstała filozofia, rozum, greckie słowo czy Logos. Ale tragedia następuje wtedy, gdy dorosły człowiek (intelektualista, Logos) traci z oczu mit (bajki, przyrodę, czystość intuicji). Dosłowne trzymanie się baśni byłoby anachroniczne i ograniczone, a czyni tak wiele religii (wciąż wierząc w raje Edenu, gdzie pasą się owieczki z lwami, gdzie nie umiera się, a wąż przemawia do kobiety, itd...). Przeciwna skrajność to stawanie się racjonalnym do tego stopnia, że ​​Logos jest tylko nauką, analityką i abstrakcyjnymi dyskursami; jest to równie mylące i szkodliwe dla ludzkiej duszy i ludzkiego ducha.

✹

EROS ... RUCH WSZECHŚWIATA

Pierwotnie nie przedstawiał Boga miłości. Był raczej tym, ktòry ku czemuś zmierza, boską zasadą, która popycha ku pięknu; jest przyciąganiem, ruchem, a nawet irracjonalną siłą. Eros jest okropny, przerażający, niewielu wie jak sobie z nim radzić, a tym bardziej ci, którym udaje się go zdominować. To brak strachu, to iskra, która sprawia, że ​​dostrzegamy piękno i dążymy do niego za wszelką cenę, nawet kosztem życia. 

Eros nie ma nic wspólnego z erotyzmem. Erotyka powstaje, gdy Eros zostaje uwięziony przez Patos, gdy nie ma innego wyjścia, a dzieje się tak dlatego, że nie ma kontaktu z Logosem, rozsądkiem, z Duchem. Ten Eros nie był głęboką, intymną Miłością duchową, zwaną Agape, po łacinie Caritas, co oznacza miłość bezinteresowną, braterską, bezgraniczną, używaną w teologii chrześcijańskiej, aby wskazać miłość Boga do ludzkości. Jest to najwspanialsza, najczystsza, najbardziej boska miłość, miłość matki, miłość Logosu.

✹

MIĘDZY MÓWIENIEM A CZYNIENIEM JEST LOGOS

Termin „logos”, w kontekście chrześcijańskim, jest tłumaczony w języku włoskim jako „Verbo”, przyjmując łacińskie „verbum” lub „Parola” („Słowo” w języku polskim). Jan używa terminu „logos” w dwojakim znaczeniu: zarówno po to, by pojęcie mądrości Bożej było zrozumiałe dla rodzimych żydowskich kręgów, jak i po to, by pozostać związanym z kręgami filozofii hellenistycznej, gdzie „logos” było pojęciem filozoficznym zakorzenionym w czasie, jak czytamy we fragmencie Leucypa Heraklita, gdzie „logos” ma znaczenie „prawa powszechnego, uniwersalnego”, które reguluje wszystko zgodnie z rozumem i koniecznością: „Nic nie dzieje się przypadkiem, ale wszystko zgodnie z logosem i koniecznością.” 

Na Zachodzie Logos zostanie zdeformowany i rozumiany tylko jako rozum, myśl abstrakcyjna, rozumienie, analiza, czysto myślowe działanie, podczas gdy myśl starożytna nie była oddzielona od działania: Bóg mòwi i to czyni (powiedział Światło i światło było), bo Jego „słowo”  lub „logos” jest twórczy. Dlatego słowo ma moc, dziś  utraconą. Lubimy gadać bzdury, na próżno przysięgamy na Biblię, danie słowa nie ma już gwarancji spełnienia. Między Mówieniem i Czynieniem jest teraz polityczny sposòb działania: niespełnione obietnice. Dla starożytnych powiedzeniem miało się już dokonywać, mówiono tylko o tym, co do czego miało się pewność, głoszono to, czego trzymano się w praktyce. W naszych czasach, niestety, czasownik stał się rzeczownikiem - ideami, fantazjami, obietnicami, a nie ciałem, którym jest rzeczywistość. 

Logos jest zatem świetlistą myślą, pewnością, jest błyskiem światła, który oddaje sens rzeczy. Dotarcie do Logosu w nas jest osiągnięciem tej boskiej zdolności (Chrystusa, Słowa) świadomości wszystkiego, co zostało powiedziane i uczynione, a następnie przeżyte i wcielone.

✹

YEMAJA

Kontakt tradycyjnych religii afrykańskich z chrześcijaństwem, począwszy od epoki kolonialnej, dał początek licznym kultom synkretycznym, w których współistnieją chrześcijańskie i tradycyjne wierzenia, praktyki i rytuały. Do najważniejszych należą Vodoun, Umbanda i Macumba, bardzo popularne na Karaibach, w Brazylii i w całej santerii.

W mitologii Joruba i pokrewnych kultach afroamerykańskich Yemaja jest matką wszystkich Orishas, ​​bóstw (podczas gdy w synkretyzmie latynoamerykańskim są one spokrewnione z chrześcijańskimi świętymi). Tradycja głosi, że Yemaja narodziła się z morskiej piany (jak Wenus); jej postać może odpowiadać ogólnej postaci „Wielkiej Matki”, typowej dla wielu tradycji.

Nauczyła miłości wszystkich Oriszów. Wśród cech, które ją wyróżniają, można wymienić zamiłowanie do polowania, przebiegłość, niezłomność, gniew, surowość, radość. Kojarzone są z nią kolory biały i niebieski oraz sobota; w synkretyzmach utożsamiana jest z Dziewicą Reguły. Jej wierni, zanim wymówią Jej imię, muszą opuszkami palców dotknąć prochu ziemi.

Wśród Umbandystów Yemaja jest boginią oceanu i patronką rozbitków.

✹

Cernunnos to nazwa nadana deifikacji rogatego mężczyzny w mitologii celtyckiej; związany jest z płodnością, regeneracją i obfitością. Jego najbardziej charakterystyczną cechą są rogi jelenia, które nosi na szyi oraz w dłoni. W drugiej ręce trzyma rogatego boga z Kotła z Gundestrup, postać węża z głową barana lub po prostu rogatego węża. Ta symbioza symbolizuje płodność i odrodzenie. 

Imię Cernunnos ma pochodzenie łacińskie i oznacza „rogaty” lub celtyckie „karno”, co oznacza „rogi”. Siedzenie ze skrzyżowanymi nogami w tak zwanej „pozycji buddhicznej” jest typowe u szamana podczas medytacji. Cernunnos powszechnie pojawia się jako pan dzikich, lądowych i wodnych zwierząt.

✹

Symbol IHS pojawił się po raz pierwszy w III wieku wśród skrótów używanych w greckich rękopisach Nowego Testamentu do oznaczania imienia Jezusa. Pochodzi od pierwszych trzech liter greckiego imienia Jezusa, ΙΗΣΟΥΣ (Iēsous), i został później transliterowany na łacinę jako IHS. Chociaż często interpretuje się go jako „Iesus Hominum Salvator” (Jezus, Zbawiciel Ludzkości) lub „In Hoc Signo (vinces)” (Tym Znakiem Zwyciężysz), w XV wieku, ze względu na jego powszechny i ​​rzekomo bałwochwalczy charakter, nakazano dodanie krzyża do poziomej linii litery H.

Czasami symbol otoczony jest dwunastoma promieniami słońca, co dodatkowo przedstawia ikonografię Chrystusa jako światłości świata. Istnieje jednak związek między tymi literami a egipską trójcą...

Izyda była boginią miłości, macierzyństwa i magii, podczas gdy Ozyrys był bogiem śmierci, rolnictwa i odrodzenia. Ozyrys został jednak zdradzony i zabity przez swojego brata Seta. Izyda zebrała fragmenty ciała męża i ożywiła je, połączyła się z nim i spłodziła ich syna Horusa. Horus, który dorastał pod przysięgą pomszczenia ojca i przywrócenia porządku w królestwie, jest starożytnym Jezusem, który pokonuje nowego Seta, czyli Szatana. Zatem katolicy nie tylko czerpią inspirację z religii żydowskiej, ale judaizm ucieleśnia również egipską filozofię i kulturę.

✹