Enuma Elish

Bóg Marduk (Ego, które oddziela się od JA lub tego co Totalne, Uniwersalne) zabija królową matkę, Tiamat (morze instynktów, kobiecość, kontakt z naturą), rozszczepia jej ciało na dwie połowy, od głowy aż po stopy (pochodzenie nowej formy duchowości, która nie jest już immanentna, lecz transcendentna: innymi słowy, nie jest już zakotwiczona w ziemi, lecz ustanowiona w niebie), z ktòrych powstaje niebo i ziemia (jawne pochodzenie dualizmu oraz schizofrenii lub nienaturalnej dychotomii, z którą przeżywamy nasze istnienie).
Era męska oznacza ewolucję świadomości człowieka w kierunku formowania samoświadomego i samowystarczalnego ego (nie potrzebuję Boga, to znaczy Matki Natury), które wyłania się z fałszywej instynktownej matrycy (nawet Adam i Ewa, zjadając owoc z drzewa, chcieli obejść się bez Boga). Historie te ujawniają proces wprowadzony cztery tysiące lat temu i ukierunkowujący nas ku odejściu od naszych naturalnych matryc ku polaryzacji archetypów płci, ku rozdrażnionej dwoistości naszego sposobu myślenia i ku przecenianiu męskości.

ENUMA ELISH, SŁONECZNY BÓG I POTWÓR CHAOSU
Enuma Elish jest najstarszym udokumentowanym pisemnym tekstem na temat stworzenia. Mit spisano w języku babilońskim, a wywodzi się z jeszcze starszej oryginalnej wersji sumeryjskiej. Kryje się za nim dokładna, a nawet naukowa, kosmologiczna analiza stworzenia. Sumerowie chcieli opisać stworzenie wszystkich rzeczy przy pomocy „klucza mitologicznego”, choć jednocześnie doskonale znali Układ Słoneczny i jego pochodzenie. Nawet więcej: znali coś, w co dzisiaj trudno nam uwierzyć - w istnienie planety o nazwie Nibiru. Początkowo Układ Słoneczny był niestabilny i chaotyczny, a orbity planet nie były jeszcze ściśle określone. Stało się to punktem zapalnym do rozpoczęcia niebiańskiej bitwy: ciągła niestabilność planet (niebiańskich bogów) sprowokowała poruszenie w Tiamat i popchnęła ją do uformowania swej straszliwej „formacji” utworzonej z jej satelit („ryczących smokòw, okrytych terrorem"). Ta sytuacja, generująca dalsze niebezpieczeństwa i nieporządek, skłoniła Ea / Neptuna, najbardziej zewnętrzną planetę, do ponownego zrównoważenia Układu Słonecznego poprzez wysłanie tam planety „większego niebiańskiego boga”, który przybywał z daleka. Była to planeta pełna blasku, o nazwie Nibiru (Marduk dla Babilończyków), bezpośrednio zaangażowany w niebiańską bitwę, ktòrą opisuje tekst: z powodu obrotu orbity w kierunku przeciwnym do obrotu wszystkich innych planet, Nibiru / Marduk nieuchronnie dążył do zderzenia się z Tiamat. Wspaniały Marduk zbliżał się zatem do Układu Słonecznego.

Enuma Elish to historia, w której opowiada się o uzurpacji tronu kobiecej bogini i procesie transformacji tej bogini w męskiego Boga. W sumeryjskiej mitologii Nammu jest boginią stworzenia. Jeśli babiloński mit stworzenia Enûma Elish oparty jest na sumeryjskim micie, jak się wydaje, Nammu jest sumeryjską boginią pierwotnego morza, które zrodziło raj, ziemię i pierwszych bogów. Była prawdopodobnie pierwszą personifikacją konstelacji, którą później Babilończycy nazwali Tiamat (dla Greków Cetus) i która była przeciwna Apsû, słodkim wodom oceanu, który Sumerowie przeczuwali pod ziemią i ktòry był źródłem życia i płodności w regionie, w którym było niewiele opadów. Tak jak Nammu jest boginią wód płodności, tak An jest bogiem nieba. Nammu i jej syn Enki stworzyli ludzkość, aby służyła bogom. Enki był bogiem rolnictwa i czuwał nad wodami Apsû.